Twijfel. Continue twijfel. Zal ik me nou in deze discussie mengen of niet? Dat vraag ik me bijna dagelijks af bij de gemiddelde Facebook-post die ik voorbij zie komen in mijn tijdlijn. Of het nu gaat over vluchtelingen, het coronavirus, bezuinigingen in de zorg of het onderwijs, een willekeurige strafzaak of een ontroerend nieuwsbericht over een groot geldbedrag dat is opgehaald voor een doodziek kindje.ย
Uitgesproken meningen
Eigenlijk is het niet zozeer het nieuwsbericht zelf dat me hierover doet twijfelen. Nieuws is nieuws, al hebben de media ook regelmatig de neiging het nieuws enigszins naar hun hand te zetten. Nee, het zijn de reacties die heftige twijfel bij mij oproepen. Want of het onderwerp nu zwaar is of licht, er blijken altijd hele volksstammen mensen te zijn die daar een uitgesproken mening over hebben. Hele volksstammen mensen die vinden dat ze het recht hebben om die mening te verkondigen. Nu ben ik absoluut vรณรณr vrijheid van meningsuiting. Maar er zijn grenzen. Want natuurlijk mag je een mening hebben. Maar om een ander nou dood te wensen omdat hij of zij een andere mening is toegedaan, dat vind ik op zijn zachtst gezegd niet zo netjes.
Communicatie voor iedereen?
Met de komst van sociale media is communicatie van iedereen geworden. Het is niet langer voorbehouden aan media, woordvoerders en communicatiemensen om nieuws, informatie en meningen te uiten. En daarmee is de nuance in communicatie naar een lager plan verdreven. Heb je een opleiding in communicatie genoten, dan heb je in les รฉรฉn geleerd dat er verschil is tussen zenden en ontvangen. Dat je niet moet schrijven of zeggen wat je dolgraag kwijt wil, maar wat je wil dat de ontvanger leest of hoort. Dat je goed na moet denken hoe je boodschap overkomt. Als je bij de gemiddelde Facebookpost van RTL Nieuws de reacties leest, wordt het je direct duidelijk dat de gemiddelde reactie geschreven is door iemand die deze lessen niet gehad heeft. Iemand die bij het plaatsen van zijn bericht niet heeft nagedacht over hoe zijn boodschap overkomt.
En dan slaat de ergernis toe
Dan gaat het mij dus kriebelen. Van irritatie. Van ergernis over zoveel haat en nijd. En van twijfel… zal ik het doen, of zal ik het niet doen? Werp ik me in de strijd? Of hou ik me op de vlakte? Ik wil me er dolgraag even mee bemoeien. Even laten weten wat ik van die reacties vind. Even lekker ongenuanceerd vertellen wat ik van iemand vind die zรณ denkt te moeten communiceren. Maar ik doe het niet. Ik moet soms op mijn tong bijten, maar ik hou me in. Omdat het er niet gezelliger op wordt. En omdat ik ook gewoon bang ben. Bang voor al die haat waar zo scheutig mee wordt gestrooid. Bang voor al die domheid, die lompheid, die woede die zo welig tiert op sociale media.
Genuanceerde meningen hoor je niet
Ze zijn er wel hoor, mensen met een genuanceerde mening. Maar juist die mensen hoor je niet. Die houden zich wat meer op de vlakte.
Ook ik heb over veel zaken wel een mening. Maar ik deel hem meestal liever niet.
