Die nacht woedde er een brand.
Een heftige brand, allesverwoestend. En dat in een tentenkamp dat toch al van oude doeken en halfvergane materialen aan elkaar hing.
Een kamp vol vluchtelingen. 22.000 mensen in een kamp bedoeld voor 3000. Ontheemde mensen, die nergens naartoe konden. Nergens welkom waren. Aan hun lot overgelaten.
En nu dan ook nog brand.
Dat betekende het einde van kamp Moria op Lesbos.
Uiteraard maakten alle Nederlandse media hier melding van.
Ook op hun socials.
Je zou verwachten dat mensen daar geschokt op reageerden. Dat ze het vreselijk zouden vinden voor al die mensen, die toch eigenlijk zijn zoals jij en ik.
Maar nee. Tot mijn grote verbazing focusten de reacties zich op 1 zinnetje: ‘Nederland zal 100 kinderen opvangen die daar nu zonder ouders verblijven.’
En wat voor reacties! 😯
De een nog wreder dan de andere:
- ‘Ze komen allemaal geluk zoeken!’
- ‘Ze hebben het gewoon zelf aangestoken!’
- ‘Ze pikken onze huizen in!’
- ‘Straks komen al die ouders er gewoon achteraan!’
- ‘Laat lekker daar blijven, er zitten allemaal terroristen bij!’
Dit is slechts een kleine bloemlezing; het regende van zulke reacties! En het raakte me tot op het bot.
Heb je dan écht geen greintje medeleven in je lijf? Denk je echt dat jouw leven slechter is dan dat van hen?
Er laaide een vuur in me op en ik kreeg de neiging om héle lelijke dingen te posten. Om die vreselijke reageerders op hun rottige karakter te wijzen.
Maar ik deed het niet.
Want ineens besefte ik: dít is dus wat taal doet.
Met je woorden creëer je sfeer. Roep je gevoel op. Je kan ze ten goede inzetten, of ten kwade. Je kunt negatieve vibes de wereld in slingeren, of positieve. Je kunt er angst en woede mee voeden, of liefde.
Je hebt het zelf in de hand. Jij en je pen (of je toetsenbord) hebben impact op anderen. Op social media, in onze hele samenleving, in de hele wereld.
En ik voelde: deze negativiteit, daar wil ik niet aan bijdragen.
Ik wil een positief stempel op deze wereld drukken. En dat kán ik ook. Met mijn pen. Ik kan er heel bewust voor kiezen om een ander geluid te laten horen.
En dus postte ik een reactie waarin ik opriep voor meer begrip.
Dat veranderde de sfeer niet direct 😉.
Er volgden al snel reacties in de trant van ‘Jezus mens, ga toch bomen knuffelen!’ en ‘Neem er lekker zelf 10 in huis!’
Slik. Maar… ik kreeg óók een hele hoop hartjes. En hoewel ik schrok van al die hatelijkheid die zich ineens op mij richtte, voelde ik ook trots. Ik had mijn woorden ten goede gebruikt.
En dat zette me aan het denken…
Wat als we allemáál onze woorden ten goede gebruiken?
Als we onze woorden zorgvuldiger inzetten? Ons bewust zijn van de kracht van taal, en die ten goede benutten?
Zou de wereld dan niet veel mooier worden? Liever, warmer, leuker?
Lijkt mij het proberen waard. En dus zet ik me hier sindsdien elke dag opnieuw voor in. Met en voor mijn klanten.
Want ik geloof oprecht dat we met onze woorden de wereld kunnen veranderen. ❤️
