Ik hou van waargebeurde verhalen. Ontspannen lezen en tegelijk iets leren over de maatschappij of de geschiedenis, een mooie combinatie. En ik dacht dat De vrouw die een jaar in bed ging liggen ook waargebeurd was. Een volmaakte huisvrouw die dodelijk vermoeid raakt van altijd maar voor anderen zorgen en zelf ergens op het tweede plan blijven. Ik kon me wel iets voorstellen bij die moeheid 😉. Dus toen ik ontdekte dat dit boek niet op waarheid gebaseerd was, viel dat eventjes tegen en twijfelde ik of ik door zou lezen. Maar algauw werd het verhaal zó absurd dat ik toch graag wilde weten waar dit in vredesnaam zou eindigen. Dus ik las door en schreef er een recensie over.
Het (bizarre) verhaal
Eva is getrouwd met Brian en moeder van de hoogbegaafde tweeling Brianne en Brian Junior. Op de dag dat de tweeling naar Leeds vertrekt om te gaan studeren, giet Eva een pan soep over haar mooiste, zelfgeborduurde stoel en gaat in bed liggen om daar een jaar lang niet meer uit te komen. Ze weet niet waarom en probeert het ook niet te verklaren; ze blijft gewoon liggen. Eigenlijk wil ze er zelfs niet meer uit om naar de wc te gaan, omdat mensen dan gaan verwachten dat ze nog verder loopt. Maar omdat niemand haar wil helpen met het opruimen van haar poep en pies bedenkt ze daar een oplossing voor: het Witte Pad, het onderlaken van haar bed waarover ze naar de badkamer loopt zonder de grond aan te raken.
Een huis vol vreemde personen
Terwijl Eva daar in bed ligt, komen er steeds meer vreemde personen in haar leven. Titania, die al 8 jaar de minnares van haar man blijkt te zijn, trekt zelfs bij hen in in de schuur. Haar moeder en schoonmoeder komen dagelijks over de vloer, omdat Brian totaal niet in staat is een huishouden te runnen zonder Eva’s hulp. Rastafari Alexander, die extreem veel geduld met Eva heeft en die haar helpt waar hij kan, probeert een plekje in haar bed te bemachtigen. Ook op de stoep voor haar huis verzamelt zich een grote groep excentriekelingen. Terwijl haar familie haar steeds meer begint te verafschuwen door haar zelfverkozen bedlegerigheid, gaat de buitenwereld haar juist beschouwen als een heilige: de ‘Heilige der Buitenwijken’.
Wat vond ik van dit boek?
Hoewel het boek werd aangekondigd als grappig, ontroerend en hilarisch, kan ik mezelf helaas geen fan noemen. Ik sjeesde ook niet door de pagina’s heen, zoals de recensent van Marie Claire beloofde. Ik vond het eigenlijk vooral een raar boek. Af en toe voelde ik wel sympathie voor Eva, maar dan gebeurde er weer iets vreemds waardoor ik haar toch weer gewoon een raar mens vond. Ook de verhaallijn rondom de tweeling, met een hoofdrol voor de getikte Poppy, vond ik niet grappig. Ik ergerde me alleen maar aan die tweeling die niet van zich afbeet.
Doorlezen of wegleggen?
Tijdens het lezen heb ik me zeer regelmatig afgevraagd of ik nog verder zou lezen of dat ik het boek zou wegleggen. Ik las toch steeds nog maar even verder, omdat het verhaal zo absurd was dat ik toch wel wilde weten waar het nou heen ging. Ik heb het uiteindelijk dus wel helemaal uitgelezen, maar ik heb niet het gevoel dat ik echt iets gemist had als ik het halverwege had weggelegd.
Als je in een heel melige bui bent is dit boek waarschijnlijk heerlijk om te lezen. Maar als je net als ik graag wat opsteekt van de boeken die je leest, of als je graag echt helemaal in een verhaal gezogen wilt worden, dan zou ik dit boek niet aanbevelen. Het is absurd en af en toe grappig, maar wat mij betreft niet grappig genoeg. Sorry!
Fragmenten die het boek typeren
Tijdens het kerstdiner:
‘Is die hufterige doctor Beaver thuis?’ […]
Thomas ging Titania voor naar de keuken. Brian verslikte zich bijna in de schil van zijn gepofte aardappel. Titania sprak: ‘Hij heeft me eruit gegooid, Brian. Ik kan niet naar mijn moeder, dat zou ze niet overleven. En ik kan niet naar mijn zus. Dat genoegen gun ik die trut niet. Je zei dat je met kerst bij Eva weg zou gaan. Goed, nu is het dus Kerstmis.’
Iedereen hapte geschokt naar adem, behalve Brian. Hij vloog met zijn zware lijf uit de stoel alsof hij uit een kanon werd afgeschoten.
~
Tijdens de begrafenis van schoonmoeder / oma Yvonne:
‘Laat ons Yvonne Primrose Beaver toevertrouwen aan de genade van God, onze Schepper en Verlosser.’
Brian Junior zei op luide toon: ‘Schepper? Ik dacht het niet. […] Verscheidenheid plus differentiële voortplanting plus erfelijkheid maakt natuurlijke selectie. Darwin 1, God 0.’
De dominee keek naar Brian Junior en dacht: Arme kerel, Tourette is een vreselijke aandoening.
Mijn cijfer: 5
Sue Townsend – De vrouw die een jaar in bed ging liggen
LINDA.boeken | 2012 | 978 90 388 9874 2
Genre: Roman
Ben je toch wel erg nieuwsgierig naar dit boek? Je koopt het bij Bol.com voor maar €9,-
