Als je keihard wil lachen, moet je dit boek van Maike Meijer lezen. Maike Meijer ken je waarschijnlijk wel van Toren C, wat ik (meestal) ook genadeloos grappig vind. Wen er maar aan gaat over een actrice in de overgang; werkloos en zich zeer bewust van haar afglijdende lichaam. Oké, dat klinkt niet direct als een dijenkletser, maar dat is het dus wel. Met teksten als ‘zo’n honger dat ik kwijlend naar mijn flosdraad kijk of er nog iets aanhangt wat ik kan verorberen’ en ‘mijn lichaam is alles behalve een tempel, eerder een Febo na sluitingstijd, met overal vieze servetten en lege kroketvakken’ zat ik continu hardop te lachen. En de tekeningen die in het boek staan zijn minstens zo hilarisch. Kijk maar naar deze fraaie tietentekening:
Waar gaat Wen er maar aan over?
Werkloze actrice M. beschrijft in haar dagboek het verval in haar leven. Ze krijgt als oudere vrouw geen rollen meer, de seks met man Koos ‘moet af en toe even gebeuren’ (net als een tandartsbezoek) en haar zoon gaat bijna uit huis. Kortom, er valt nog maar weinig te lachen voor M. Dat doet ze dan ook niet echt. Sterker nog, ze is behoorlijk chagrijnig. Je hoort het al: als je dit boek leest krijg je echt zin om ooit in de overgang te komen 😉.
Gelukkig is het boek in een hilarische schrijfstijl geschreven. Totaal over de top. Ik begon het te lezen in de veronderstelling dat het om een autobiografisch verhaal ging. Maar het werd al vrij snel duidelijk dat dat niet zo is (althans, dat hoop ik voor de schrijfster! 😉).
Een paar voorbeeldfragmentjes:
Toen ik naar huis fietste regende het. Ik liet me helemaal filmachtig nat worden, haar, jas, het kon me niet schelen. Ik dacht stiekem dat ik er best sexy uit zou zien door dat natte haar, en dat Koos en ik dan troostsex zouden hebben waardoor hij Annaloes meteen zou vergeten. Toen ik binnenkwam zei Koos dat ik eruitzag als Alice Cooper.
~
‘Ik ben helemaal klaar met dat kleuren.’ Marieke trekt haar pony naar achteren zodat alleen haar volkomen grijze uitgroei te zien is. Ik schrik, want ze ziet er opeens uit als Bill Clinton.
Ze doet haar plan uit de doeken. Dat ze haar haar behandelt met bio organic haarverf om de overgang naar volledig grijs natuurlijk te laten verlopen. ‘Dan krijg je deze natuurlijke kleur.’ Ze buigt haar hoofd naar voren. Ik zie helemaal geen natuurlijke kleur, het lijkt eerder of eroverheen is gepist.
~
Woensdag.
Ik heb vandaag meteen maar de wimperpokon gekocht die Caroline ook gebruikt. Ze krijgt er van die loeilange Instagram-wimpers van. Wel de iets goedkopere variant natuurlijk, we willen nog op vakantie.
Donderdag.
Hele dag mijn zonnebril opgehouden. Die wimperpokon werkt bij mij niet. Gegoogeld en nou blijkt dat het spul een ernstige oogziekte kan veroorzaken. Op mijn oogleden zitten nu bijna geen wimpers meer; ze lijken op de schaamlippen van een twaalfjarige.
~
‘RUIM GODDOME JE ROTZOOI EENS EEN KEER OP!’
Ik schreeuwde zo hard naar Ole dat mijn onderbroek nat werd. Fucking bekkenbodemspieren.
Luidruchtige lezer
De meeste boeken lees ik in stilte. Maar bij dit boek veranderde mij in een Luidruchtige Lezer. Zo eentje die steeds gniffelt of gewoon keihard lacht, en dan na het zien van een opgetrokken wenkbrauw van een huisgenoot stukjes voorleest. Of tekeningen laat zien. Ik deed beiden. Want niet alleen de tekst was zeer komisch (en oké, soms helaas ook wel gewoon de harde werkelijkheid), de tekeningen waren ook té grappig. Ik begrijp dat Maike die ook gemaakt heeft. Vooruit, nog maar eentje, over de impact van spijkerbroeken op je figuur 😉:
Maar die tekeningen zijn eigenlijk gewoon het allerleukst als je de teksten er ook tegelijkertijd bij leest. Dus mijn tip: ga dit boek lezen. Echt, je hebt het binnen een dag uit en je ligt in een deuk. Pinky promise!
Je koopt het boek bij Bol.com*
Mijn cijfer: 8
Maike Meijer – Wen er maar aan
@maike.meijer | 2020 | 192 pagina’s
