De titel van dit boek greep me al aan. De alledaagsheid van het zinnetje “Mam, ik bel je zo terug”. Hoe vaak heb ik dat zelf niet tegen mijn moeder gezegd? Maar in het geval van Nadine was het de laatste zin ooit die ze tegen haar moeder zei. Een paar minuten later was ze dood. Vermoord door haar ex. Ik las het boek om te lezen hoe het zover kon komen en welke impact het had op het leven van haar familie. Zeer indrukwekkend!
Het verhaal van Nadine
Nadine is een vrolijke, gezonde en energieke meid. Sportief ook, ze is gek op dansen. Ze heeft een hele hechte band met haar ouders en haar zus Jacqueline. Op haar zeventiende wordt ze verliefd op Gerold, die 13 jaar ouder is. Haar ouders hebben hun vraagtekens bij deze relatie, maar ze vertrouwen op het beoordelingsvermogen van Nadine. De relatie wordt steeds heftiger; Gerold slaat haar af en toe en belooft daarna met bloemen en mooie woorden weer beterschap. Op haar twintigste maakt Nadine het uit, maar Gerold accepteert het niet. Op de fatale dag lokt hij haar nog één keer naar zijn huis. Als ze daar bijna is, belt haar moeder. “Mam, ik bel je zo terug,” zegt Nadine en dan stapt ze naar binnen. Een paar minuten later is ze dood: met talloze messteken maakt Gerold een eind aan haar jonge, veelbelovende leven.
In dit zeer indrukwekkende boek beschrijft Nadines moeder Wanda de impact van dit drama op het leven van de achterblijvende gezinsleden. Op indringende wijze vertelt ze hoe zij en Jacqueline compleet instorten, terwijl vader Jacques in een regelroes terechtkomt en niet goed tot verwerken komt. Om toch iets goeds te laten voortkomen uit de dood van Nadine, richten ze al snel na haar dood de Nadine Foundation op, in de hoop andere meiden tegen zulke drama’s te beschermen.
Wat vond ik van dit boek?
Wat een prachtig boek! De schrijfster vertelt op een schitterende manier het levensverhaal van de bruisende Nadine en werkt zo langzaam toe naar die fatale dag in december. De liefde voor Nadine (en andersom) spat van de bladzijden. Ze doen veel samen, maken mooie uitstapjes, gaan samen op vakantie, kunnen overal over praten (alleen het onderwerp Gerold blijft 3 jaar lang lastig). Het is dat je al weet dat het gigantisch misloopt in hun leven, anders zou je maar wat graag deel uitmaken van dit mooie gezinnetje.
Spannend, ontroerend, inspirerend
Hoewel je weet waar het boek naartoe leidt, is het alsnog heel spannend om te lezen. Je weet dat er een gruwelijk moment aankomt, maar wanneer? En hoe raakte ze in die situatie verzeild? Naast spannend is het ook inspirerend om te lezen hoe deze mensen, ondanks hun totale wanhoop, de kracht vinden om in de stijl van Nadine voort te leven. Ze zorgen ervoor dat Nadine niet voor niks gestorven is. Ze verliezen zich niet in woede richting de dader, maar putten kracht uit de vrolijke energie van Nadine. Petje af hoor…
Het boek zet aan tot nadenken
Tot slot zette het boek me ook aan tot nadenken. Wat zou ik doen als mijn dochter met een minder florissante verkering aan kwam zetten? Zou ik haar ook zelf tot inzicht laten komen? Zou ik meer proberen te pushen, of zou ik haar dan juist alleen maar in zijn armen drijven? Maar ook: hoe zou ik reageren als mijn dochter dit overkwam? Zou ik ook zo sterk zijn, of zou ik me totaal verliezen in mijn woede richting de dader? Zou ik zoeken naar lichtpuntjes, of zou ik continu op wraak zinnen?
Fragmenten die het boek typeren
Er gebeurden steeds vaker dingen die niet door de beugel konden. Hij begreep dat ze zo niet verder met hem wilde gaan, zei hij. Ze maakte het uit en was daardoor in tranen. Ik zag haar weer worstelen met haar gevoelens. Ik had zo met haar te doen. […] Ik moest haar zelf laten worstelen, maar dat was voor mij een enorme opgave. Eigenlijk wilde ik voor haar uitspellen hoe ze hiermee om moest gaan. Ik zag dat deze relatie gedoemd was te mislukken. Ik stond aan de zijlijn en kon niets doen voor mijn geliefde jongste dochter.
~
Twee kleinkinderen hebben mijn ouders, twee meiden waar ze stapeldol op zijn. Tegen de tachtig jaar oud en dan te moeten horen dat één van je kleindochters is vermoord. Hoe vertel je dat? Jacques deed het, heel voorzichtig.
Ze kwamen onmiddellijk, in shock. Niet in staat iets zinnigs te zeggen. Mijn lieve moedertje trilde over haar hele lichaam. Mijn vaders gezicht stond zo strak als een wassen beeld.
~
We zijn steeds op zoek naar mogelijkheden om deze verschrikking om te buigen tot iets positiefs. Voor ons voelt het louterend om met Nadine bezig te zijn en te blijven. We doen alles op intuïtie, als ons hart zegt dat het goed is, gaan we ervoor.
Aanrader of niet?
Dit boek is absoluut een aanrader. Ik las het in één ruk uit. Het is ontroerend, sterk, liefdevol, indrukwekkend, krachtig, onbegrijpelijk en leerzaam tegelijk. Lees het maar niet in een café of in de trein of in een andere openbare gelegenheid: ik heb bij sommige stukken echt wel een paar traantjes weggepinkt. Lees het lekker thuis, veilig in je bedje of op de bank, en besef wat een relatief begrip veiligheid is.
Mijn cijfer: 9
Wanda Beemsterboer – Mam, ik bel je zo terug
Poiesz Uitgevers bv | 2010 | 978 90 215 4888 3
Genre: non-fictie, rouw
Wil je dit indrukwekkende boek ook lezen? Het is te koop bij Bol.com voor €12,50
